Voor veel mensen is onhandigheid bij het aan elkaar voorstellen van twee personen een "herkenbare situatie". Het kan zijn dat je vaak twijfelt of je iemand bij zijn voornaam, zijn achternaam of beide moet voorstellen; of je nog een nadere aanduiding zal gebruiken ("dit is een vriend van me, __"); en zelfs of het eigenlijk wel jouw verantwoordelijkheid is om twee mensen in een bepaalde situatie aan elkaar voor te stellen. Maar dat is allemaal nog niets vergeleken met de schijnbaar onvermijdelijke sociale nachtmerrie om iemand te moeten voorstellen van wie je de naam niet meer weet.

Iemands naam vergeten na één of twee ontmoetingen, of als je hem een tijdje niet gezien hebt, is nog tot daar aan toe, maar het komt maar al te vaak voor dat het iemand is van wie je de naam echt hoort te weten, en die op zijn teentjes getrapt is als hij merkt dat je die vergeten bent. Kortom, dat zou wel eens op een blunder kunnen uitdraaien.

Als zoiets zich voordoet, is het pure paniek, en ik heb al honderden gevallen meegemaakt van mensen die dit op verschillende manieren probeerden op te lossen, variërend van uitputtende verontschuldigingen ("Oh God, neem me niet kwalijk, JEMIG, krijg nóu wat, onvoorstelbaar dat ik je naam niet meer weet!") tot en met de handdoek in de ring gooien en de benen nemen. Toch zijn er betere manieren om met dergelijke flaters om te gaan. De eerstvolgende keer dat je geheugen je in zo'n situatie in de steek laat moet je eens de volgende truc uitproberen:

Zorg ervoor dat ze zichzélf voorstellen. Dat is de handigste en doeltreffendste manier om met je vergeetachtigheid om te gaan. Als je het goed doet, heeft niemand je door. Als je de naam van één persoon uit de groep bent vergeten, richt je dan eerst tot deze persoon en glimlach vriendelijk. Richt je vervolgens uitnodigend tot iemand van wie je de naam nog wél weet en zeg: "Dit is Leen de Boer," waarna je je achteloos weer richt tot de persoon die je vergeten was. Degene wiens naam je nog niet hebt genoemd zal onwillekeurig (in een reflex) zeggen "Hallo Leen, Sylvia Koopman," en meestal een hand geven.

Ongemakkelijke situaties bij het aan elkaar voorstellen van mensen zijn voor velen “niet onbekend”. Het komt vaak voor dat je er onzeker over bent of je iemand met zijn voornaam, achternaam of beide namen moet voorstellen en of je nog iets erbij moet zeggen (“Mag ik je voorstellen aan mijn vriend ...”); en zelfs of het eigenlijk wel aan jou is om in die situatie twee mensen aan elkaar voor te stellen. Maar dat is nog niets vergeleken bij het voor iedere receptieganger herkenbare spookbeeld dat je iemand moet voorstellen van wie je de naam bent vergeten.

Het is tot daaraan toe dat je iemands naam vergeet, als je ze maar een paar keer hebt ontmoet of als dat al weer een tijd geleden is. Maar het komt maar al te vaak voor dat het iemand is die je echt zou moeten kennen en die het een belediging zou vinden als dat niet zo is. Anders gezegd: je staat op het punt een “faux pas” te begaan.

Een absoluut ondragelijke situatie en ik heb honderden netwerkers gezien die probeerden zich er op alle mogelijk manieren uit te redden, van overvloedige excuses (“Jeetje, hoe is het in gódsnaam mogelijk dat ik je naam ben vergeten!”) tot en met weglopen met een wanhoopsgebaar. Maar er zijn betere manieren om met dit soort geheugenverlies om te gaan. Als je weer eens een witje laat vallen tijdens het voorstellen, gebruik dan de volgende truc.

Zorg ervoor dat ze zichzélf voorstellen. Dat is de handigste en meest afdoende oplossing voor je vergeetachtigheid. Als je het goed doet, merkt niemand het ooit. Indien je de naam van iemand uit de groep bent vergeten, lach je eerst vriendelijk naar die persoon. Dan draai je je uitnodigend om naar iemand van wie je je de naam wel herinnert. Je zegt: “Ben je al voorgesteld aan Linden Bond?”, terwijl je de vergeten persoon terloops aankijkt. De persoon van wie je de naam nog niet hebt genoemd zal automatisch (het is een reflex) zeggen: “Prettig kennis te maken, Linden, Ik ben Sylvia Cooper” en zal meestal een hand geven.

Het probleem van moeite met voorstellen is voor veel mensen geen ongebruikelijke situatie. Het kan zijn dat u er vaak onzeker over bent of u iemand met de voornaam, achternaam of beiden moet voorstellen; of u de relatie moet aangeven (dit is mijn vriend ....); of zelfs of het eigenlijk wel uw taak is om twee mensen aan elkaar voor te stellen in een bepaalde situatie. Maar dit stelt allemaal niets voor vergeleken met de schijnbaar onvermijdelijke sociale nachtmerrie van iemand moeten voorstellen waarvan u de naam vergeten bent.

Het is één ding om iemands naam te vergeten als u hem of haar maar één of twee keer hebt ontmoet, of als u hem of haar een tijd niet gezien hebt. Maar het gaat pijnlijk vaak om iemand van wie u de naam echt zou moeten weten, en die zich beledigd zou voelen als hij erachter komt dat u hem niet weet. Met andere woorden, een recept voor problemen.

Dit is een absolute ramp als het gebeurt en ik heb honderden malen gezien op welke verschillende manieren mensen in een sociale situatie hiermee om proberen te gaan - van hevig verontschuldigen ( 'o nee! het spijt me zo, nee zeg! nou! het is niet te gelóven dat ik uw naam vergeten ben!') tot de handen in de lucht gooien en weglopen. Maar er zijn betere manieren om dit type vergeetachtigheid te hanteren. Als uw hoofd weer eens helemaal leeg is als u mensen aan elkaar voor moet stellen, probeer het dan eens op de volgende manier:

Zorg ervoor dat ze zichzelf voorstellen. Dit is de prettigste en meest effectieve manier om het gat in uw geheugen aan te pakken. Als u het goed doet, zal niemand u ooit verdenken. Als u de naam van één persoon in de groep vergeten bent, kijk dan eerst die persoon met een glimlach aan. Draai u daarna uitnodigend naar iemand toe waarvan u de naam wél weet, zeg: 'Dit is Linden Bond' en keer u nonchalant weer om naar degene die u vergeten was. De persoon wiens naam u niet genoemd hebt, zal vanzelf zeggen (het is een reflex): 'Prettig kennis te maken, Linden. Ik ben Sylvia Cooper' en gewoonlijk de arm uitsteken voor een handdruk.