[...] “ฉันมีข้อเสนอ” มันเอียงตัวไปข้างหน้าแบบที่เพื่อนฉันที่ชื่อเอพริลทำเมื่อเธอต้องการบอกความลับ ถึงแม้ว่าความลับของเธอนั้นไม่ดีเลยหรือไม่เป็นความลับ
“ถ้าคุณไม่บอกใครว่าฉันอยู่ที่นี่ ฉันทำให้ดวงตาของคุณกลับมาดีได้”
“ออกไปจากเมืองนี้ซะ!”
มันกะพริบตาสองครั้ง. “นั่นเป็นสิ่งที่ฉันกำลังพยายามทำ”
“ฉันหมายความว่าคุณทำไม่ได้!”
“ทำไมถึงคิดงั้น?”
“ไม่มีใครทำให้ดวงตาของฉันกลับมาดีได้นอกจากแว่นตา”
“ฉันมีความสามารถนั้นจริงๆ คุณจะเห็น ถ้า...”
“ฉันจะไม่บอกใครเกี่ยวกับคุณใช่มั้ย…?”
“ใช่นั้นคือใจความสำคัญ”
“ฉันจะรู้ได้ไงว่าคุณจะไม่ทำให้ตาฉันบอด คุณอาจจะเหมือนพวกนักการตลาดทางโทรศัพท์ที่สัญญาแบบขอไปทีแต่โกหกทั้งเพ”
มันเริ่มพูดซ้ำอีกครั้ง
“ฉันจะไม่ทำอย่างนั้นกับสิ่งมีชีวิตที่ไม่ทำร้ายกับฉัน”
“หมายความว่าถ้าฉันทำร้ายคุณ คุณจะทำให้ฉันตาบอดใช่มั้ย?”
“นั่นเป็นเรื่องพื้นฐานเลย.”
“และถ้าคุณทำให้ดวงตาของฉันกลับมาดีเหมือนเดิม ฉันจะไม่บอกใครเรื่องเกี่ยวกับคุณและคุณจะออกจากทุ่งของเราใช่มั้ย”
“ใช่เลย!” [...]