ProZ.com translation contests »
11th ProZ.com translation contest: "Contemporary society" » English to Albanian » Entry #12535


Source text in English

Translation #12535

We're accustomed to glamour in London SE26: Kelly Brook and Jason Statham used to live above the dentist. But when Anouska Hempel's heels hit the cracked cement of the parking space outside my flat, it's hard not to think of those Picture Post photographs of royalty visiting bombed-out families during the second world war. Her mission in my modest tract of suburbia is, however, about more than offering sympathy. Hempel—the woman who invented the boutique hotel before it bore any such proprietary name—has come to give me information for which, judging by the spreads in interiors magazines and anxious postings on online DIY forums, half the property-owners in the Western world seem desperate: how to give an ordinary home the look and the vibe of a five-star, £750-a-night hotel suite. To Hem­pelise, in this case, a modest conversion flat formed from the middle slice of a three-storey Victorian semi.

"You could do it," she says, casting an eye around my kitchen. "Anyone could do it. Absolutely no reason why not. But there has to be continuity between the rooms. A single idea must be followed through." She looks out wistfully over the fire escape. "And you'd have to buy the house next door, of course." That's a joke. I think.

...

It's worth pausing, though, to consider the oddness of this impulse. The hotel room is an amnesiac space. We would be troubled if it bore any sign of a previous occupant, particularly as many of us go to hotels in order to do things we would not do at home. We expect a hotel room to be cleaned as thoroughly as if a corpse had just been hauled from the bed. (In some cases, this will actually have happened.) The domestic interior embodies the opposite idea: it is a repository of memories. The story of its inhabitants ought to be there in the photos on the mantelpiece, the pictures on the wall, the books on the shelves. If hotel rooms were people, they would be smiling lobotomy patients or plausible psychopaths.
Jemi mësuar me magjepsje në zonën SE26 të Londrës. S'është gjë e paktë që Kelly Brook dhe Jason Statham i kanë patur shtëpitë përmbi dentistin e lagjes. Por kur takat e Anouska Hempel-it çokasin mbi çimenton e plasaritur të vendparkimit jashtë apartamentit tim, s'kam si të mos e çoj mendjen te ato fotografitë e pjesëtarëve të familjes mbretërore në revistën "Picture Post" kur vizitonin familjet e lëna pa shtëpi nga bombardimet gjatë luftës së dytë botërore. Megjithatë, misioni i saj në këto anë modeste të periferisë e ka qëllimin gjetkë e jo thjesht për të më qarë hallin. Hempel, gruaja që shpiku hotelin butik para se ky të mbartte të këtillë emër të regjistruar, ka ardhur të më japë informacion pa të cilin, me ç'thuhet në revista arredimesh e në afishimet që ziejnë në internet nëpër forume mbi punimet e tipit "bëje vetë", duket se s'bëjnë dot një pjesë e mirë pronarësh tokash në botën perëndimore: si t'i japësh një banese të zakontë pamjen dhe atmosferën e një suite hoteli 5-yjesh me 750 sterlina nata. Si të "hempelizosh", në rastin në fjalë, një mjedis të shndërruar në apartament modest, formuar nga rriska e ndërmjetme e një dysheje shtëpish viktoriane tri-katëshe.

— Gjë që bëhet, posi! — më thotë ajo, duke hedhur sytë rrotull kuzhinës. — Gjithkush mund ta bëjë. S'ka absolutisht arsye pse të mos bëhet. Ama, duhet të ketë se s'bën vijimësi mes dhomave. Duhet ndjekur një ide e vetme kudo. — Me një vështrim vegimtar nga dalja e sigurimit, shton: — S'do mend që duhet të blini edhe shtëpinë ngjitur.
E ka me shaka... më duket.

...

Ia vlen gjithsesi të ndalesh paksa për të peshuar se ç'të pazakontë ka kjo ide grishëse. Dhoma e hotelit është një hapësirë harrestare. Do na trazonte keq prania e ndonjë shenje nga një banor i mëparshëm, sidomos ngaqë shumë prej nesh zënë hotele për të bërë gjëra që s'bëhen në shtëpi. Presim që një dhomë hoteli të jetë pastruar me rrënjë, sikur sapo të qe hequr ndonjë kufomë nga shtrati. (Ka patur raste kur edhe ka ndodhur pikërisht kështu.) Arredimi shtëpiak mishëron idenë e kundërt: është një vatër kujtimesh. Ndodhitë e banorëve të saj duhen shpalosur nëpër fotot mbi oxhak, pikturat në mur, librat në rafte. Sikur dhomat e hoteleve të ishin njerëz, do të ishin pacientë të lobotomizuar me buzën në gaz ose psikopatë të mundshëm.


Discuss this entry