We're accustomed to glamour in London SE26: Kelly Brook and Jason Statham used to live above the dentist. But when Anouska Hempel's heels hit the cracked cement of the parking space outside my flat, it's hard not to think of those Picture Post photographs of royalty visiting bombed-out families during the second world war. Her mission in my modest tract of suburbia is, however, about more than offering sympathy. Hempel—the woman who invented the boutique hotel before it bore any such proprietary name—has come to give me information for which, judging by the spreads in interiors magazines and anxious postings on online DIY forums, half the property-owners in the Western world seem desperate: how to give an ordinary home the look and the vibe of a five-star, £750-a-night hotel suite. To Hempelise, in this case, a modest conversion flat formed from the middle slice of a three-storey Victorian semi.
"You could do it," she says, casting an eye around my kitchen. "Anyone could do it. Absolutely no reason why not. But there has to be continuity between the rooms. A single idea must be followed through." She looks out wistfully over the fire escape. "And you'd have to buy the house next door, of course." That's a joke. I think.
...
It's worth pausing, though, to consider the oddness of this impulse. The hotel room is an amnesiac space. We would be troubled if it bore any sign of a previous occupant, particularly as many of us go to hotels in order to do things we would not do at home. We expect a hotel room to be cleaned as thoroughly as if a corpse had just been hauled from the bed. (In some cases, this will actually have happened.) The domestic interior embodies the opposite idea: it is a repository of memories. The story of its inhabitants ought to be there in the photos on the mantelpiece, the pictures on the wall, the books on the shelves. If hotel rooms were people, they would be smiling lobotomy patients or plausible psychopaths. | Навикнати сме на гламурот во Лондон СЕ26: Кели Брук и Џејсон Стејтам живееја над стоматологот. Но кога затропаа потпетиците на Анушка Хемпел по испуканиот цемент на паркингот пред мојoт стан, тешко е човек да не помисли на фотографиите од „Пикчр Пост“, од посетите на членови од кралското семејство кај бомбардирани семејства за време на Втората светска војна. Меѓутоа, нејзината мисија во моето скромно делче од предградието не се однесува само на изразувањето сочуство. Хемпел, жената што ги изуми луксузните хотели пред да носат какво било заштитено име, ми даде информации за кои, според големите написи во списанијата за внатрешно уредување и загрижените објави на форумите од типот „направи сам“ на интернет, половина од сопствениците на имот во Западниот свет би очајувале: како на обичниот дом да му дадат изглед и чувство на хотелски апартман со пет ѕвезди, каде што ноќевање чини 750 фунти. Во случајов, треба да се „хемпелизира“ станот сместен на средниот кат од трикатната викторијанска куќа, лепенка со друга куќа од едната страна. „Може да се постигне“, вели таа, фрлајќи поглед во мојата кујна. „Секој може тоа да го постигне. Нема причина зошто да не. Но мора да има непрекинатост помеѓу собите. Низ просторот мора да се следи една идеја.“ Таа носталгично погледнува кон излезот во случај на пожар. „Нормално, ќе треба да ја купите и соседната куќа.“ Се шегува. Барем така мислам. ... Сепак, вреди да се подзастане, да се размисли колку е чуден овој импулс. Хотелската соба е како простор за луѓе со слабо памтење. Ќе имаме мака ако оддава каков било знак за претходниот жител, особено поради тоа што многумина од нас одат во хотел за работи што не би ги правеле дома. Очекуваме хотелските соби да се темелно исчистени, како тукушто да изнеле труп од креветот. (Во некои случаи можно е тоа навистина да се случило.) Внатрешното уредување во домот е отелотворение на спротивното: тој е складиште за сеќавања. Приказната на жителите треба да биде присутна на фотографии над каминот, на слики на ѕидот, на книги на полиците. Да беа хотелските соби луѓе, ќе беа насмеани пациенти после лоботомија или убедливи психопати. |