პატარაზე გაუღეს თუ არა კარი, ევროპა თავქუდმოგლეჯილი შემოვარდა წინა აზიაში: მოკლე კაბებით, ვიწრო შარვლებით, მოკასინებით, შეკრეჭილი და სტაფილოსფრად შეღებილი თმებით, წვრილი ქუსლებით, მცირეგაბარიტიანი ავეჯით, მაგნიტოფონებით, ლუი ამსტრონგებითა და ჩაო-ჩაო ბამბინოებით. მე კი „მოპრმა" რომ მამაჩემს ოცდარვა წელს არტელ „ანტიბურჟუის" მიერ გამოშვებული პატეფონი აჩუქა, ისევ ის მიდგას სახლში. კარგია მერე ეს?
ევროპაში ნამყოფი ჩემი მეგობრები დილით თურქული ყავითა და OC-ის მარკის კონიაკებით საუზმობენ. მე კი ისევ მურაბიანი ჩაითა და ცეკავშირის ყველით ვსაუზმობ.
ჩემი ამხანაგები ისეთი ვიწრო შარვლებით დადიან, ორი კაცი ეხმარებათ გაძრობაში. მე კი, ქამარს რომ შევიხსნი, მისით მძვრება. კარგია მერე ეს? რა თქმა უნდა, ცუდია, მაგრამ იმედი მაქვს, ამ მოთხრობის შემდეგ გამოვსწორდები, რადგან ყველა ლიტერატურულ ნაწარმოებს გარკვეული აღმზრდელობითი დანიშნულება აქვს თვით ავტორისთვისაც.
ვიოლა კავშირგაბმულობის სახლის წინ შემხვდა. ამათვალიერ-ჩამათვალიერა, ქალს რომ კაცი შეეცოდება, ისე გამიღიმა და მკითხა:
– დღეს საღამოს თავისუფალი ხარ?
– კი, რა იყო?
– გამოიცვალე, აბა, ეგ ტომარა, წვერი გაიპარსე და მოდი ჩემთან.
– რაშია საქმე?
– პატარა სვეტსკი ვახშამი მაქვს!
– ვინ იქნება?
– ერთად ვიმოგზაურეთ ევროპის გარშემო. მოკლედ, მოხვალ და ნახავ.
– კარგი, ბატონო!
– არ დამიწყო ახლა ქართული ნომრები, კაცს რომ დილას დაპატიჟებ და ღამის ორ საათზე მოგადგება ძმაკაცებით. საღამოს რვა საათზე ზუსტად!
– ჩვენი დროით?
– ჩვენი დროით!
– კი, ბატონო!
– აბა, ჩაო!
– რაო?
– ნახვამდის!
– ნახვამდის!
იგი წავიდა წელის ირიბი რხევით და იქვე კედელზე აყუდებული ვიღაც მუტრუკის ღმუილი და მკერდზე მჯიღის ბრახუნი დაიმსახურა.
კაცი რომ ვახშამზე დაგპატიჟებს და გამაძღარი ესტუმრები, ამაზე დიდი სიბრიყვე და სისულელე ქვეყნად წარმოუდგენელია. მართალია, არც მთლად წაქცევაზე მისვლა ვარგა, მაგრამ კარგა გვარიანად მოშიებული კი უნდა იყო. ამ ტრადიციით აღზრდილი მივადექი ვიოლას ბინას ზუსტად საღამოს 8 საათზე. ვიოლას მისაღებ ოთახში, სკანდინავიის ქვეყნების მცირე გამონაკლისის გარდა, სამხრეთ-დასავლეთ ევროპა სუფევდა.
– თენგიზ, აცეკვე! ხომ ხედავ, ბიჭები არ გვყოფნის, – მისვლისთანავე შემომაჩეჩა ვიოლამ თავისი მეგობარი და ჩვენ საოცრად მინორული ბლიუზის ტაქტზე შუა ოთახში შევცურდით. იგი ცეკვავდა ნაზად და თვალს არ მაცილებდა, მე ვცეკვავდი უხეშად და თვალს ვარიდებდი. მას ფრანგული სუნამოს „შანელის" სურნელი ასდიოდა, მე – საავიაციო ბენზინისა.
– თქვენ რა გქვიათ? მკითხა მან და ფილტრიანი სიგარეტის იისფერი კვამლი შემომაბოლა.
– მე თენგიზი, თქვენ? – ვკითხე და პრიმის შავი კვამლი მივაფუტუნე.
– მე – თათია. თქვენ ევროპაში ხართ ნამყოფი?
– არა. თქვენ?
– ო, მე გარშემო.
– რატომ, შიგნით არ გიშვებდნენ?
– ასტრაუმნო! – გამიღიმა მან, საჩვენებელი თითი ცხვირზე დამაჭირა, – ზრრრრ... – დარეკა და გადაიკისკისა.
…….. | The door had barely opened when Europe broke in upon the Near East — with short dresses, tight trousers, moccasins, hair trimmed and dyed a carrot hue, needle stilettos, diminutive furniture, and tape recorders playing Louis Armstrong numbers and Ciao, Ciao Bambina stuff. I, on the other hand, was replete with the ’28 vintage Artel Anti-Bourgeois gramophone presented to Dad by the MOPR and still on display at home. And what use is that? And in the morning, there are my friends who’ve been to Europe, breakfasting on Turkish coffee and OC brandy, while I once again down my tea with candied peel in it and my Consumers’ Union cheese. My mates put on such tight trousers that it takes two to flay them off again. But as for me, mine fall down by themselves when I unfasten my belt. And what use is that? None at all, naturally, but I hope to mend my ways after this story, seeing as upbringing has a bearing upon to the author in all literary compositions. I met Viola in front of the phone exchange. With that eyeing-up-and-down that women do when assessing a man, she smiled pityingly at me and asked, “You free this evening?” “Yeah, what’s up?” “Why don’t you change out of that sack, have a shave and come to my place?” “What’s on the billing?” “I’m giving a little dinner for the beautiful people!” “Who’ll be there?” “A bunch of us who did Europe together. Come and find out, basically.” “You bet!” ”Don’t you do any Georgian arithmetic on me, mind, where you invite a guy for the morning and he washes up at two in the afternoon with his buddies. Eight o'clock this evening, on the dot!” “Our time?” “Our time!” “Right you are!” “Ciao, then!” “You what?” “Bye!” “Bye!” Off she went, her waist sashaying obliquely, eliciting a deep moan from some oaf who happened to be there leaning against the wall, and a pounding of fist on chest. If someone invites you to dinner and you turn up already stuffed, that would be a scale of folly and nincompoopery unheard-of in the whole world. Don’t get me wrong, there’s no use collapsing through the front door famished, but it’s best to come pretty hungry. That being the notion I was raised with, I arrived at Viola’s flat on the stroke of eight that evening. In Viola’s living room, apart from a few Nordic exceptions, it was south-western Europe that reigned supreme. “Give her a dance, Tengiz!” Sure enough, there weren’t enough boys to go around, and the very moment I walked in, Viola foisted a friend of hers on me. We started flailing around the middle of the room to the lyrics of some remarkably lugubrious blues: she a dainty dancer who would not take her eyes off me, I a clumsy dancer avoiding her gaze. She reeked of French perfume, Chanel; I of aviation fuel. “What’s your name?” she asked me, the violet smoke of a filter cigarette wafting towards me. “Tengiz. You?” I asked in return, assailing her with the black smoke of my ‘Prime’. “I’m Tatia. Ever been to Europe?” “No. You?” “Oh, I’ve been all around it.” “Why, didn’t they let you in?” “Quel drôle!” Grinning at me, she tapped her index finger down on my nose. She rang the bell — “Brrrr” — and burst out in a giggle. ………… |