Who cast that first fateful tomato that started the La Tomatina revolution? The reality is no one knows. Maybe it was an anti-Franco rebellion, or a carnival that got out of hand. According to the most popular version of the story, during the 1945 festival of Los Gigantes (a giant paper mâché puppet parade), locals were looking to stage a brawl to get some attention. They happened upon a vegetable cart nearby and started hurling ripe tomatoes. Innocent onlookers got involved until the scene escalated into a massive melee of flying fruit. The instigators had to repay the tomato vendors, but that didn't stop the recurrence of more tomato fights—and the birth of a new tradition.
Fearful of an unruly escalation, authorities enacted, relaxed, and then reinstated a series of bans in the 1950s. In 1951, locals who defied the law were imprisoned until public outcry called for their release. The most famous effrontery to the tomato bans happened in 1957 when proponents held a mock tomato funeral complete with a coffin and procession. After 1957, the local government decided to roll with the punches, set a few rules in place, and embraced the wacky tradition.
Though the tomatoes take center stage, a week of festivities lead up to the final showdown. It's a celebration of Buñol's patron saints, the Virgin Mary and St. Louis Bertrand, with street parades, music, and fireworks in joyous Spanish fashion. To build up your strength for the impending brawl, an epic paella is served on the eve of the battle, showcasing an iconic Valencian dish of rice, seafood, saffron, and olive oil.
Today, this unfettered festival has some measure of order. Organizers have gone so far as to cultivate a special variety of unpalatable tomatoes just for the annual event. Festivities kick off around 10 a.m. when participants race to grab a ham fixed atop a greasy pole. Onlookers hose the scramblers with water while singing and dancing in the streets. When the church bell strikes noon, trucks packed with tomatoes roll into town, while chants of "To-ma-te, to-ma-te!" reach a crescendo.
Then, with the firing of a water cannon, the main event begins. That's the green light for crushing and launching tomatoes in all-out attacks against fellow participants. Long distance tomato lobbers, point-blank assassins, and medium range hook shots. Whatever your technique, by the time it's over, you will look (and feel) quite different. Nearly an hour later, tomato-soaked bombers are left to play in a sea of squishy street salsa with little left resembling a tomato to be found. A second cannon shot signals the end of the battle. | چه کسی پرتابگر نخستین گوجه فرنگی سرنوشتسازی بود که انقلاب «توماتینا» را رقم زد؟ واقعیت این است که هیچ کس نمیداند. شاید بتوان آغاز آن را به شورشی ضد فرانکو یا کارناوالی از کنترل خارج شده نسبت داد. بر اساس رایجترین روایت، طی فستیوال غول پیکرها (رژه عروسکهای غول پیکر و کاغذی پاپیه ماشه) در سال 1945 افراد محلی که به دنبال ایجاد جار و جنجال برای جلب توجه بودند، تصادفاً در آن حوالی به یک چرخدستی فروش سبزیجات برخوردند و شروع به پرتاب گوجه فرنگیهای رسیده کردند. تماشاچیان بیگناه هم درگیر ماجرا شدند تا اینکه صحنه به غوغایی بزرگ از میوههای در حال پرواز تبدیل شد. آغازگران این ماجرا مجبور به پرداخت خسارت به فروشندگان گوجه فرنگی شدند، اما این مانعی برای وقوع دوباره جنگهای گوجهای در آینده نبود – و اینگونه بود که سنت جدیدی پدید آمد. مقامات که از تشدید غیرقابل کنترل این وضعیت میترسیدند، در دهه 1950 ممنوعیتهایی را در این باره تصویب کردند، از شدت سختگیریهای آن کاستند و سپس دوباره این ممنوعیتها را وضع کردند. در سال 1951، افراد محلی ناقض این قانون زندانی شدند تا اینکه مردم طی اعتراضات عمومی خواهان آزادی آنها شدند. معروفترین سرپیچی از ممنوعیت پرتاب گوجه فرنگی در سال 1957 اتفاق افتاد و در آن طرفداران در صفوفی منظم، مراسم تمسخرآمیز تشییع گوجه فرنگی با تابوت را برگزار کردند. پس از آن سال، دولت محلی تصمیم گرفت تا به این رویداد تن دهد. بنابراین، معدود مقرراتی وضع کرد و این سنت عجیب و غریب را پذیرفت. با اینکه محوریت این جشنواره پرتاب گوجه فرنگی است، قبل از رویداد نهایی یک هفته جشن برگزار میشود. این جشنواره بزرگداشت قدیسان حامی شهر بونول، مریم مقدس و سنت لوئیس برنارد، همراه با رژههای خیابانی، موسیقی و آتشبازی به سبک مسرتبخش اسپانیایی است. به منظور افزایش قدرت و آمادگی برای مبارزه پیش رو، شب قبل از مبارزه غذای سنتی پائلا سرو میشود؛ غذای نمادین والنسیایی که حاوی برنج، غذاهای دریایی، زعفران و روغن زیتون است. این فستیوال بدون محدودیت امروزه دارای درجاتی از انتظام است. برگزارکنندگان تا آنجا پیش رفتهاند که نوع خاصی از گوجه فرنگی را برای این رویداد سالانه کشت میکنند که برای مصرف خوراکی مطلوب نیست. جشنواره حدود ساعت 10 صبح و با رقابت شرکتکنندگان برای چنگ زدن به ژامبونی که بالای میلهای چرب قرار داده شده است آغاز میشود. تماشاچیان در حالیکه در خیابانها آواز میخوانند و میرقصند، با شلنگ روی صعودکنندگان آب میپاشند. ظهر هنگام که ناقوس کلیسا به صدا درمیآید، کامیونهای انباشته از گوجه فرنگی در شهر به حرکت درمیآیند و سرود «گو-جه، گو-جه!» به اوج میرسد. سپس با شلیک ماشین آبپاش رویداد اصلی شروع میشود. این شلیک چراغ سبزی است برای له کردن گوجهها و آغاز حملات همه جانبه به سایر شرکتکنندگان. گوجهاندازیهای دوربرد، حملههای نزدیک و بیخطا یا پرتابهای قوسی میانبرد. تکنیک شما هر چه که باشد، تا پایان جشنواره ظاهر (و احساس) کاملاً متفاوتی پیدا خواهید کرد. حدود یک ساعت بعد بمبافکنهای سراپا غوطهور درگوجه فرنگی در دریایی از سالسای غلیظ خیابانی که در آن چندان نشانی از گوجه فرنگی نمیتوان یافت، به بازی مشغول میشوند. شلیک دوباره ماشین آبپاش اعلامکننده پایان مبارزه است. |