ProZ.com translation contests »
17th Translation Contest: "The Sounds of Silence" » English to Albanian » Entry by ermalx


Source text in English

Translation by ermalx (#22741)

A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.

And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.

What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much.
Një temë e kohës, të paktën në botën e zhvilluar, është se njerëzit dëshirojnë qetësi dhe nuk e gjejnë. Uturimat e trafikut, tingujt e pareshtur të telefonave, njoftimet digjitale në autobusët dhe trenat, televizorët që gumëzhijnë edhe në zyrat boshe, janë një zukamë dhe shpërqendrim i pa reshtur. Raca njerëzore po rraskapitet nga zhurmat dhe është në kërkim të së kundërtës – qoftë në gjendje të egër, në oqeanin e gjerë apo në disa tërheqje të dedikuara ndaj qetësisë dhe të përqendruarit. Alain Corbin, një profesor i historisë, shkruan nga strofulla e tij në Sorbonne, dhe Erling Kagge, një eksplorator norvegjez, nga kujtimet e tij për humbëtirat e Antarktikës, aty ku të dy janë përpjekur t’ia mbathnin.

E megjithatë, siç thekson edhe Z. Corbin tek “Një Histori e Qetësisë”, ndoshta nuk ka më shumë zhurmë sesa dikur. Para gomave pneumatikave, rrugët e qytetit ishin plot me kërcëllitjet shurdhuese te rrotave metalike dhe patkonjve mbi kalldrëm. Para izolimit me dëshire ndaj celularëve, autobusët dhe trenat gumëzhinin nga bisedat. Shitësit e gazetave nuk e linin mallin e tyre në një pirg memec, por e reklamuan atë me zë të lartë, kështu bënin edhe shitësit e qershive, vjollcave dhe skumbrive të freskëta. Teatri dhe opera ishte një kaos brohoritjesh dhe fishkëllimash. Madje edhe në fshat, fshatarët këndonin deri në venitje. Tani ata nuk këndojnë më.

Ajo çfarë ka ndryshuar nuk është aq shumë niveli i zhurmës, për të cilën u ankuan edhe shekujt e mëparshëm, por niveli i shpërqendrimit, i cili zë hapësirën që mund ta pushtonte qetësia. Ja ku shfaqet edhe një tjetër paradoks, pasi kur ajo pushton-në thellësinë e pyllit me pisha, në shkretëtirën e zhveshur, në një dhomë të sapo braktisur-shpesh ajo duket më shumë trishtuese sesa e dashur. Ankthi të mbërthen; veshi instinktivisht kap çdo tingull, qoftë kërcëllimën e zjarrit apo këngën e zogjve ose fëshfëritjen e gjetheve, që do ta shpëtojë atë nga kjo zbrazëti e panjohur. Njerëzit dëshirojnë qetësi, por jo edhe aq shumë.


Discuss this entry