Όταν η γυναίκα μου μού ανακοίνωσε ότι ήταν έγγυος, ένιωσα αυτό το σφίξιμο στο στομάχι που νιώθεις όταν βρίσκεσαι σε τρενάκι του τρόμου που βουτάει στο κενό. Δεν είναι πως δεν ενθουσιάστηκα, αλλά... Παναγία μου. Το να είσαι γονιός ήταν μόνο για.. γονείς.

Να'μαι λοιπόν, όρθιος, με γουρλωμένα μάτια και καταϊδρωμένο σαν ήρωα κινουμένων σχεδίων, με τα ερωτηματικά να αιωρούνται γύρω απ'το κεφάλι μου, ενώ προσπαθώ να προετοιμάσω τον εαυτό μου για την φροντίδα και την ευθύνη άλλης μίας ζωντανής ψυχής, εκτός από τη γάτα μου. Είναι ευθύνη μου να φροντίσω ώστε αυτό το μικρό ανθρωπάκι να μην εξελιχθεί σε ένα απόλυτο τέρας. Αν το παιδί καταντήσει κοινωνικά αποτυχημένο, δικό μου το φταίξιμο. Αν το νήπιο δεν καταφέρνει να εντοπίσει το Λουξεμβούργο στον χάρτη, θα φταίω εγώ που δεν του παρείχα καλύτερη μόρφωση. Θα χρειαστεί να ακολουθήσει κάποια θεραπεία, και βέβαια επίσης λόγω δικού μου λάθους. Οι ευκαιρίες για να πάει κάτι στραβά είναι πάμπολλες!

Θυμάμαι τη μέρα που ο πατέρας μου μ'έβαλε κάτω και μου έκανε αμήχανα κουβέντα για τα πουλάκια και τις μελισσούλες - ίσως το πιο δυσάρεστο και ντροπιαστικό μισάωρο της ζωής και των δυό μας. Δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο σε άλλο ανθρώπινο ον.

Ίσως βέβαια να υπερβάλλω κιόλας. Μπορώ να τα καταφέρω, σκέφτομαι. Θα είμαι καλός πατέρας. Το παιδί μου θα εξελιχθεί σε ευρυμαθή, μορφωμένο και ευυπόληπτο πολίτη του κόσμου, και δε θα με μισεί.

Κι από την άλλη φαντάζομαι το μωρό, που βρίσκεται ακόμα σε ασφάλεια μέσα στην κοιλιά της γυναίκας μου, ν'ανοίγει ξαφνικά ένα ανήσυχο μάτι καθώς του μπαίνει η ιδέα "κι αν ο μπαμπάς μου δεν τα βγάλει πέρα;"