ProZ.com translation contests »
17th Translation Contest: "The Sounds of Silence" » English to Albanian » Entry #23900


Source text in English

Translation #23900

A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.

And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.

What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much.
Një temë e kohës, të paktën në botën e zhvilluar, është që njerëzit e lakmojnë heshtjen, por nuk mund të gjejnë asnjë sekondë heshtjeje. Uturima e trafikut, zilet e telefonave që bien pa pushim, shpalljet digjitale në autobusë e trena, televizorët që buçasin edhe në zyra boshe, janë burim i pafund zhurme dhe shpërqendrimi. Raca njerëzore po i shteron energjitë e veta për shkak të zhurmës, por lakmon fort të kundërtën e zhurmës, qoftë kjo në natyrë, në oqeanin e pafund, ose në ndonjë vend të veçuar që i dedikohet heshtjes dhe përqendrimit. Alen Korbini [Alain Corbin], profesor i historisë, shkruan nga streha e tij në Sorbonë, ndërsa Erling Kagé [Erling Kagge], eksplorator norvegjez, niset nga kujtimet e tij për humbëtirat antarktike, drejt të cilave janë përpjekur të arratisen të dy.

E megjithatë, siç thotë edhe z. Korbin në veprën “Histori e heshtjes”, ka të ngjarë që niveli i zhurmës gjatë shekujve të kaluar të ketë qenë i njëjtë me atë të ditëve tona. Përpara shpikjes së gomave pneumatike, rrugët e rrugicat e qyteteve gjëmonin nga tringëllimat shurdhuese të rrotave metalike dhe patkonjve të kuajve që përplaseshin në gurë. Përpara se njerëzit të veçoheshin me dëshirë me telefonat celularë, autobusët dhe trenat gëlonin nga bisedat. Gazetashitësit nuk i linin mallrat e tyre pirg dhe të heshtnin, por i reklamonin me sa kishin në kokë. Por të njëjtën gjë bënin edhe shitësit e qershive, shitësit e manushaqeve dhe ata të skumbrive të freskëta. Teatrot dhe operat ishin në rrëmujë të plotë, të mbushur me potere e shamata. Madje edhe fshatarët në fshatra këndonin ndërkohë që kryenin punët e mundimshme. Tani nuk këndojnë më.

Ajo që ka ndryshuar nuk është edhe aq niveli i zhurmës, për të cilin njerëzit janë ankuar edhe në shekujt e kaluar, por niveli i shpërqendrimit, i cili zë hapësirën që mund të pushtojë heshtja. Nga larg, si hije që del prej errësirës, shquajmë edhe një paradoks tjetër: kur heshtja arrin vërtet ta pushtojë këtë hapësirë—në thellësitë e një pylli pishash, në shkretëtirën lakuriqe, në dhomën pa njerëz—ajo perceptohet si demoralizuese në vend që të mirëpritet. Frika hyn përvjedhurazi në mendje; veshët fiksohen instiktivisht pas çdo gjëje, qoftë fishkëllimë zjarri, cicërimë zogu, apo shushurimë gjethesh, që të shpëtojnë nga kjo zbrazëtirë e panjohur. Njerëzit e dëshirojnë heshtjen, por jo edhe aq shumë.


Discuss this entry