[...] Translators just didn't get recognition, they didn't expect to make much of a living, just get by. Very few people were actually trained as translators, but most had a solid college education and a solid knowledge of languages, at least their own language. I had a friend who fell exactly into that category and my circle of friends expanded to include other translators. I found them to be much more interesting as people, and discovered that we often had similar life experiences. I never had trouble making friends, but I always felt "different" and I'm sure they felt it too. When my friend retired, she recommended me as her replacement. I now entered the realm of Reinsurance, of which I knew nothing. I was also the only translator there, and didn't have much to fall back on. However, it was another notch up....
On my new job, I started looking through the files, asking questions and got the company to enroll me in Insurance courses. The College of Insurance was across the street, and I consulted fire codes, insurance policies and fire extinguisher catalogs in their library. I was learning what I had never had the luxury of being able to do before: research. The first time I had to translate a proposal for purposes of insurance of a nuclear plant, I got a call from the head man in that department, congratulating me on the job I had done. "Compares favorably with what we are used to," he said. What an upper! What happened was that I consulted a document in the files similar to the one I was tackling for guidance, but when I saw that my predecessor had used the word "nucleus" instead of "core", I realized that the files were useless to me. I went across the street to the library and looked up "nuclear plants." I immediately found all the terminology I needed.
It takes a great deal more than that to be a good translator these days, of course. [...] | [...] Οι μεταφραστές απλώς δεν απολάμβαναν αναγνώρισης, ούτε προσδοκούσαν να κερδίζουν πολλά, αλλά ίσα ίσα να τα βγάζουν πέρα. Πολλοί λίγοι άνθρωποι είχαν εκπαιδευτεί πραγματικά ως μεταφραστές, αν και οι περισσότεροι διέθεταν άριστη πανεπιστημιακή εκπαίδευση και βαθιά γνώση ορισμένων γλωσσών, ή τουλάχιστον της μητρικής τους. Είχα μια φίλη η οποία ανήκε σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία κι έτσι ο φιλικός μου κύκλος διευρύνθηκε περιλαμβάνοντας και άλλους μεταφραστές. Τους βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέροντες και διαπίστωσα ότι συχνά μοιραζόμασταν παρόμοια βιώματα. Δε μου ήταν ποτέ δύσκολο να κάνω φίλους, αλλά πάντα ένιωθα «διαφορετική» και είμαι σίγουρη ότι το αισθάνονταν κι εκείνοι. Όταν η φίλη μου βγήκε στη σύνταξη, με πρότεινε ως αντικαταστάτριά της. Έμπαινα πλέον στο βασίλειο της Αντασφάλισης, για το οποίο δε γνώριζα τίποτα. Και καθώς ήμουν η μοναδική μεταφράστρια εκεί, δεν είχα πού να στραφώ. Ήταν, ωστόσο, ακόμα ένα βήμα... Στην καινούργια μου δουλειά άρχισα να σκαλίζω τα αρχεία και να κάνω ερωτήσεις, ενώ κατάφερα την εταιρία να με εγγράψει σε σεμινάρια Ασφάλισης. Η Σχολή ήταν ακριβώς απέναντι και στη βιβλιοθήκη της ενημερώθηκα σχετικά με κανόνες πυρασφάλειας, πολιτικές ασφαλειών και καταλόγους πυροσβεστήρων. Μάθαινα αυτό το οποίο δεν είχα ποτέ την πολυτέλεια να κάνω στο παρελθόν: έρευνα. Την πρώτη φορά που χρειάστηκε να μεταφράσω μια πρόταση σχετικά με τις διαδικασίες ασφάλισης ενός σταθμού παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, με κάλεσε ο επικεφαλής του τμήματος για να με συγχαρεί για τη δουλειά που είχα κάνει. «Είναι καλύτερη από αυτά που βλέπουμε συνήθως», είπε. Πολύ ενθαρρυντικό! Αυτό που συνέβη ήταν ότι αναζήτησα βοήθεια σε ένα παρεμφερές έγγραφο στα αρχεία, αλλά όταν είδα ότι η προκάτοχός μου είχε χρησιμοποιήσει τον όρο «πυρήνας» αντί της λέξης «κέντρο», συνειδητοποίησα ότι τα αρχεία μού ήταν άχρηστα. Πήγα απέναντι στη βιβλιοθήκη, αναζήτησα τον όρο «σταθμός παραγωγής πυρηνικής ενέργειας» και αμέσως βρήκα όλη την ορολογία που χρειαζόμουν. Χρειάζονται, βέβαια, πολύ περισσότερα για να θεωρηθεί κανείς καλός μεταφραστής στις μέρες μας. [...] |