We're accustomed to glamour in London SE26: Kelly Brook and Jason Statham used to live above the dentist. But when Anouska Hempel's heels hit the cracked cement of the parking space outside my flat, it's hard not to think of those Picture Post photographs of royalty visiting bombed-out families during the second world war. Her mission in my modest tract of suburbia is, however, about more than offering sympathy. Hempel—the woman who invented the boutique hotel before it bore any such proprietary name—has come to give me information for which, judging by the spreads in interiors magazines and anxious postings on online DIY forums, half the property-owners in the Western world seem desperate: how to give an ordinary home the look and the vibe of a five-star, £750-a-night hotel suite. To Hempelise, in this case, a modest conversion flat formed from the middle slice of a three-storey Victorian semi.
"You could do it," she says, casting an eye around my kitchen. "Anyone could do it. Absolutely no reason why not. But there has to be continuity between the rooms. A single idea must be followed through." She looks out wistfully over the fire escape. "And you'd have to buy the house next door, of course." That's a joke. I think.
...
It's worth pausing, though, to consider the oddness of this impulse. The hotel room is an amnesiac space. We would be troubled if it bore any sign of a previous occupant, particularly as many of us go to hotels in order to do things we would not do at home. We expect a hotel room to be cleaned as thoroughly as if a corpse had just been hauled from the bed. (In some cases, this will actually have happened.) The domestic interior embodies the opposite idea: it is a repository of memories. The story of its inhabitants ought to be there in the photos on the mantelpiece, the pictures on the wall, the books on the shelves. If hotel rooms were people, they would be smiling lobotomy patients or plausible psychopaths. | Winning entries could not be determined in this language pair.There was 1 entry submitted in this pair during the submission phase. Not enough entries were submitted for this pair to advance to the finals round, and it was therefore not possible to determine a winner.
Competition in this pair is now closed. |
Ni kutimiĝis al ŝikeco en SE26, sudorienta Londono: Kelly Brook kaj Jason Statham iam vivis super la dentisto. Sed kiam Anouska Hempel ekkalkanumis la fenditan cementon de la parkoloko ekster mia apartamento, malfacilas ne pripensi tiujn fotojn el la ‘Picture Post’ de reĝfamilianoj vizitante familiojn lasitajn sendome pro bombado dum la Dua Mondmilito. Ŝia tasko en mia modesta regioneto de la Londona antaŭurbaro temas, tamen, pli ol oferti kunsentadon. Hempel - la virino kiu elpensis la luksan hoteleton antaŭ ol estiĝis tia proprieta nomo - venis por doni al mi informon pro kiu, juĝante laŭ la bildartikoloj en revuoj pri interna dezajno kaj maltrankvilaj afiŝoj en interretaj memfarado-forumoj, duono de la domo-posedantoj en la okcidenta mondo ŝajnas senesperaj: kiel doni al ordinara domo la aspekton kaj la etoson de kvin-stela hotel-ĉambraro je 750 pundoj nokte. ‘Hempelumante’, en ĉi tiu kazo, modesta konvertiĝita apartamento formita el la meza sekcio de trietaĝa Viktorina unuflanke ligita domo. “Vi povus fari tion”, ŝi diras, ĵetante ekrigardon ĉirkaŭ mia kuirejo. “Iu ajn povus fari ĝin. Absolute nenia kialo por ne fari ĝin. Sed devas esti kontinueco inter la ĉambroj. Oni devas daŭre prilabori tiun solan ideon”. Ŝi rigardas sopire ekster la fenestro, super la savŝtuparo. “Kaj vi devus aĉeti la apudan domon, kompreneble”. Tio estas ŝerco. Mi supozas. ... Valoras paŭzi, tamen, por konsideri la strangecon de ĉi tiu impulso. La hotelĉambro estas amnezia spaco. Ni estus perturbataj se ĝi gardis iun spuron de antaŭa okupanto, aparte ĉar multaj el ni vizitas hotelojn por fari tion kion ni ne farus hejme. Ni volas ke hotelo estu purigita kiel komplete kvazaŭ oni ĵus fortrenis kadavron de sur la lito. (En kelkaj kazoj, ĉi tiu efektive estos okazinta.) La hejma interno entenas la kontraŭan ideon: estas deponejo de memoroj. La historio de ĝiaj loĝantoj devus esti tie en la fotoj sur la kamenbreto, la bildoj sur la muro, la libroj sur la bretoj. Se ĉambroj estus homoj, ili estus ridetantaj lobotomio-pacientoj aŭ kredeblaj psikopatiuloj.
| Entry #13234 — Discuss 0
|