ProZ.com translation contests »
Third ProZ.com Translation Contest » English to Dutch » Entry by Margreet Logmans (X)

Source text in English

Translation by Margreet Logmans (X) (#922)

The problem of being awkward with introductions is not, for many, an “unusual situation.” You may find that you are often uncertain about whether to introduce someone using their first name, last name, or both; about whether to use a qualifier (“this is my friend, ______”); even about whether or not it is in fact your responsibility to introduce two people in a given situation. But all of this is small potatoes compared with the seemingly inevitable mingling nightmare of having to introduce someone whose name you have forgotten.

It’s one thing to forget someone’s name if you’ve met them only once or twice, or if you haven’t seen them in a while. But all too often it’s someone whose name you really should know, and who is going to be insulted to find out you don’t. In other words, a faux pas in the making.

This is absolute agony when it happens, and I’ve watched hundreds of minglers try to deal with different ways, ranging from exuberant apology (“Oh GOD, I’m so sorry, JEEZ, wow, I can’t believe I’ve forgotten your name!”) to throwing up their hands and walking away. But there are better ways to deal with this kind of mental slip. Next time you draw a blank while making introductions, try the following ploy:

Force them to introduce themselves. This is the smoothest and most effective way to handle your memory lapse. When it’s done well, no one will ever suspect you. If you have forgotten one person’s name in the group, turn to that person first and smile. Then turn invitingly to a person whose name you do remember and say, “This is Linden Bond,” turning back casually toward the forgotten person. The person whose name you haven’t mentioned yet will automatically (it’s a reflex) say “Nice to meet you, Linden, I’m Sylvia Cooper,” and usually offer a hand to shake.
Het probleem van moeite met voorstellen is voor veel mensen geen ongebruikelijke situatie. Het kan zijn dat u er vaak onzeker over bent of u iemand met de voornaam, achternaam of beiden moet voorstellen; of u de relatie moet aangeven (dit is mijn vriend ....); of zelfs of het eigenlijk wel uw taak is om twee mensen aan elkaar voor te stellen in een bepaalde situatie. Maar dit stelt allemaal niets voor vergeleken met de schijnbaar onvermijdelijke sociale nachtmerrie van iemand moeten voorstellen waarvan u de naam vergeten bent.

Het is één ding om iemands naam te vergeten als u hem of haar maar één of twee keer hebt ontmoet, of als u hem of haar een tijd niet gezien hebt. Maar het gaat pijnlijk vaak om iemand van wie u de naam echt zou moeten weten, en die zich beledigd zou voelen als hij erachter komt dat u hem niet weet. Met andere woorden, een recept voor problemen.

Dit is een absolute ramp als het gebeurt en ik heb honderden malen gezien op welke verschillende manieren mensen in een sociale situatie hiermee om proberen te gaan - van hevig verontschuldigen ( 'o nee! het spijt me zo, nee zeg! nou! het is niet te gelóven dat ik uw naam vergeten ben!') tot de handen in de lucht gooien en weglopen. Maar er zijn betere manieren om dit type vergeetachtigheid te hanteren. Als uw hoofd weer eens helemaal leeg is als u mensen aan elkaar voor moet stellen, probeer het dan eens op de volgende manier:

Zorg ervoor dat ze zichzelf voorstellen. Dit is de prettigste en meest effectieve manier om het gat in uw geheugen aan te pakken. Als u het goed doet, zal niemand u ooit verdenken. Als u de naam van één persoon in de groep vergeten bent, kijk dan eerst die persoon met een glimlach aan. Draai u daarna uitnodigend naar iemand toe waarvan u de naam wél weet, zeg: 'Dit is Linden Bond' en keer u nonchalant weer om naar degene die u vergeten was. De persoon wiens naam u niet genoemd hebt, zal vanzelf zeggen (het is een reflex): 'Prettig kennis te maken, Linden. Ik ben Sylvia Cooper' en gewoonlijk de arm uitsteken voor een handdruk.