"การชุมนุมของกลุ่มคนกว่า 4 พันคน ณ กรุงลอนดอน คือการรวมตัวกันก่อ “ม็อบชั่วพริบตา” หรือว่า Flash Mob ครั้งล่าสุด หลังจากที่แฟลชม็อบถือกำเนิดขึ้นในปี 2546 และเป็นปรากฏการณ์แรกที่ทำให้คนทั่วโลกได้รู้จัก ‘การชุมนุม’ ที่ไม่มีข้อเรียกร้อง ไม่ได้คิดต่อต้านใคร จะมีก็แต่ความพึงพอใจที่ได้แสดงออกซึ่งการกระทำบางอย่างร่วมกันเท่านั้น" "แฟลชม็อบครั้งแรก เกิดจากกลุ่มคนราว 100 คนที่เข้าไปกลุ้มรุมพนักงานขายพรมในห้าง Macy ซึ่งเป็นห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่งในย่านแมนฮัตตัน ประเทศสหรัฐอเมริกา เมื่อวันที่ 3 มิถุนายน 2546 โดยเงื่อนไขที่ม็อบต้องปฏิบัติตามก็คือว่า ถ้ามีพนักงานขายคนไหนสอบถามว่าพวกเขามาจากไหน ให้ทุกคนตอบเหมือนกันว่าพวกเขามาจากชุมชนแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ในชนบท-ทางตอนเหนือของเมืองนิวยอร์ก และพวกเขาตั้งใจจะมาซื้อ ‘พรมแห่งความรัก’ ไปไว้ในชุมชน ซึ่งหมายความว่าการจะตัดสินใจซื้อพรมสักผืน ขึ้นอยู่ความเห็นชอบของคนทั้งหมดร้อยกว่าคน... ยังไม่ทันที่พนักงานขายจะหายงงหรือตั้งรับกลุ่มคนมากมายที่กรูเข้ามาสอบถามเรื่องพรมราคาเรือนแสนที่วางโชว์อยู่เรียงราย จู่ๆ คนเหล่านั้นก็แยกย้ายสลายตัวไปจากห้าง-เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน ทิ้งให้พนักงานขายงุนงงกับ ‘ม็อบ’ หรือ ‘การรวมตัวของกลุ่มคน’ ที่มองไม่เห็นว่ามีการจัดตั้งหรือมาชุมนุมกันได้อย่างไร และคำถามที่น่าสงสัยกว่านั้นก็คือพวกเขารวมตัวกันทำแบบนั้น ‘เพื่ออะไร?’" "จากการกล่าวอ้างของ ‘บิล วาสิก’ – Bill Wasik บรรณาธิการอาวุโสแห่งนิตยสาร Harper’s Magazine ซึ่งเขียนบทความเผยแพร่ในฮาร์เปอร์สเมื่อปี 2549 เขาบอกว่าแฟลชม็อบที่แมนฮัตตัน เกิดจากการที่เขาส่งข้อความไปยังชื่อและที่อยู่ในอีเมล์ลิสต์ของเขา เพื่อนัดแนะให้กลุ่มคนที่ (อาจจะ) ไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อน ออกมารวมตัวกัน และทำกิจกรรมแปลกๆ ที่เขาตั้งเงื่อนไขไว้ โดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อให้ทุกคนมา ‘สนุก’ ด้วยกันก็เท่านั้น" "บิล วาสิก อธิบายไว้ในบทความของตัวเองว่าแรงจูงใจในการจัดแฟลชม็อบครั้งนั้น เป็นเพราะเขาต้องการทดลองปรากฏการณ์ทางสังคม และอีกแง่หนึ่งก็อยากจะแหย่พวก ‘ฮิปสเตอร์’ หรือ ‘เด็กแนว’ ที่กินความถึงคนหนุ่มสาววัยใกล้ยี่สิบไปจนถึงสามสิบต้นๆ ที่พยายามแสดงออกซึ่งความมีตัวตนของตัวเองผ่านการเข้าร่วมหรือการเป็นส่วนหนึ่งในเหตุการณ์ใหญ่ๆ ที่สังคมจะพูดถึงและจดจำในขณะหนึ่ง" "การทดลองของวาสิกประสบความสำเร็จ เพราะหลังจากแฟลชม็อบเกิดขึ้นที่แมนฮัตตันก็มีการจัดตั้งม็อบแบบนี้ในพื้นที่ต่างๆ ทั่วสหรัฐฯ และข่าวคราวก็แพร่สะพัดผ่านเทคโนโลยีการสื่อสารสมัยใหม่ไปยังประเทศอื่นๆ ทั่วโลก ทำให้แนวคิดเรื่องแฟลชม็อบแพร่ระบาดไปไกลกว่าที่คิด ซึ่งคงต้องยกเครดิตให้กับวาสิกในฐานะผู้สร้างกระแส (Trend Setter) ให้ม็อบสายพันธุ์ใหม่เกิดขึ้นในโลกแห่งการชุมนุม" (Action for Change)

"ม็อบในต่างบ้านต่างเมืองนั้นพัฒนารูปแบบกันไปไม่หยุดนิ่ง ในยุคที่การเมืองคือตัวการของปัญหาทุกอย่าง ม็อบถูกตั้งขึ้นเพื่อชนกับผู้นำประเทศ แต่ในยุคถัดมาที่ทุกปัญหามันช่างสลับซับซ้อน ไม่ได้รวมศูนย์อยู่ที่การเมือง ม็อบก็โยกย้ายตัวเองไปชนกับต้นตอของปัญหาในสาขาที่หลากหลาย พอมาถึงยุคที่เทคโนโลยีการสื่อสารฟูเฟื่อง ม็อบก็เคลื่อนไหวกันผ่านเอสเอ็มเอส เว็บไซต์ อีเมล์ มาจนกระทั่งเฟสบุ๊ก และทวิตเตอร์" "จนกระทั่งเกิดสิ่งที่เรียกว่า แฟลชม็อบ (Flash Mob) หรือการนัดรวมตัวในสถานที่สาธารณะเพื่อทำกิจกรรมบางอย่างในเวลาสั้นๆ แล้วแยกย้ายจากกันไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทิศทางการชุมนุมกันของประชาชนบนโลกใบนี้ก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป คือมีการชุมนุมกันเพื่อความสนุกอย่างเดียวเพื่อสร้างงานศิลปะเพื่อสะท้อนปัญหาบางอย่างในความเป็นเมืองผ่านกิจกรรมครีเอทีฟและประชดประชันรวมถึงไปนวัตกรรมล่าสุดที่เรียกว่า แครอทม็อบ (Carrot Mob)" (NGO Biz)

"...ปรากฎการณ์ที่เกิดในครั้งนี้ น่าจะเป็นเทรนด์ของการรวมตัวทำกิจกรรมของผู้คนในอนาคต ด้วยการที่แค่บอกว่า “มาทำอะไรกันเถอะ” แล้วคนก็มารวมตัวกันทำกิจกรรมที่ใช้เวลาไม่นานแล้วก็สลายตัวจากไป" "โดยกิจกรรมรูปแบบนี้จะขยายตัวจาก “ไมโครอีเวนท์” ของชุมชนออนไลน์ไปสู่ “แฟลช ม็อบ” ที่กำลังได้รับความสนใจในต่างประเทศ ที่นัดคนจำนวนมากมาทำกิจกรรมแล้วสลายตัวไปแบบรวดเร็ว โดยมีการถ่ายทอดสดไปลงเว็บไซต์ หรือถ่ายวิดีโอลงเว็บไซต์ยูว์ทูวป์ เป็นต้น" (Thairath Newspaper Online)